شعر

پري نبوده‌ام از قصه ها مرا ببرند
پرنده نيستم از گوشه‌ي قفس بخرند

زنم حقيقت پرتي پر از پريشاني
پر از زنان پشيمان كه تلخ و دربه‌درند

چرا به شاخه‌ي خشك تو تكيه مي‌دادم؟
به دست‌هات كه امروز دسته‌ي تبرند؟

من در اين گوشه كه از دنيا بيرون است
آفتابي به سرم نيست،از بهاران خبرم نيست
آنچه مي بينم ديوار است ،(...)
ره چنان بسته كه پرواز ِ نگه
در همين يك قدمي مي ماند
كه هوا هم اينجا زنداني ست
هر چه با من اينجاست
 رنگ ِرخ باخته است
 آفتابي هرگز ،گوشه چشمي هم 
  بر فراموشي اين دخمه نينداخته است

 اندر اين گوشه خاموش ِفراموش شده
ياد رنگيني در خاطرِمن ، گريه مي انگيزد
 ارغوانم آنجاست ،
 ارغوانم تنهاست
   ارغوانم دارد مي گريد،
 چون دل من كه چنين خون ‌آلود
                         هر دم از ديده                         
                                        ف ر و                                      
      م ي ر ي ز د      

                               
هوشنگ ابتهاج

‏دو صندلي در ايوان
بر يكي تو نيست
بر ديگري من

محمد شريفي نعمت آباد

باده و مطرب و مي جمله مهياست
ولي
عيش بي يار مهيا نشود
يار كجاست؟؟!

كامل غزل

حافظ

كسي كه نشسته است
هميشه خسته نيست
شايد جايي براي رفتن نداشته باشد
كسي كه نشسته است
شايد خسته باشد
شايد همه جا را گشته باشد و خسته باشد
كسي كه نشسته است
حتما گم كرده‌اي دارد!‏

عليرضا روشن

* عنوان برگرفته از شعر هوشنگ ابتهاج

** اين و اين و اين و اين و اين تصاوير هم بودند، ولى قرعه به نام اين خورد.

تنهايي ام
استكانِ چاي‏ي به نيمه رسيده
نه ميداند كه تمام ميشود
نه ميداند كه نيمه رها ميشود...‏

دلنوشته ها
(نجوا رستگار)

آمدي
چشمم روشن شد
رفتي
چشمم تر ...

مهديه لطيفي

چه فكر مي كني، كه بادبان شكسته
زورق ِ شكسته ايست زندگي؟

در اين خراب ِ ريخته
كه رنگ ِ عافيت ازو گريخته
به بُن رسيده
راه بسته ايست زندگي؟

چه سهمناك بود سيل حادثه
كه همچو اژدها دهان گشود
زمين و آسمان ز هم گسيخت
ستاره خوشه خوشه ريخت
و آفتاب در كبود ِ دره هاي آب غرق شد!

هوا بد است
تو با كدام با مي روي؟
چه ابر تيره اي گرفته سينه ي تو را
كه با هزار سال بارش شبانه روز هم دل تو وا نمي شود!

تو از هزاره هاي دور آمدي
در اين درازناي خون فشان
به هر قدم نشان ِ نقش ِ پاي توست
در اين درشت ناك ِ ديو لاخ
ز هر طرف طنين گامهاي ره گشاي توست
بلند و پست ِ اين گشاده دامگاه ِ ننگ و نام

به خون نوشته ، نامه ي وفاي توست
به گوش بيستون هنوز ، صداي تيشه هاي توست!
چه تازيانه ها كه با تن ِ تو تاب عشق آزمود
چه دارها كه از تو گشت سر بلند
زهي شكوه ِ قامت ِ بلند ِ عشق
كه استوار ماند در هجوم ِ هر گزند

نگاه كن هنوز آن بلند ِ دور
آن سپيده
آن شكوفه زار ِ انفجار ِ نور
كهرباي آرزوست
سپيده اي كه جان آدمي هماره در هواي اوست
به بوي يك نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بيفتي از نشيب راه و باز
رو نهي بدان فراز ....

ه. الف. سايه