سزد اگر هزار بار بيفتي از نشيب راه و باز ...

چه فكر مي كني، كه بادبان شكسته
زورق ِ شكسته ايست زندگي؟

در اين خراب ِ ريخته
كه رنگ ِ عافيت ازو گريخته
به بُن رسيده
راه بسته ايست زندگي؟

چه سهمناك بود سيل حادثه
كه همچو اژدها دهان گشود
زمين و آسمان ز هم گسيخت
ستاره خوشه خوشه ريخت
و آفتاب در كبود ِ دره هاي آب غرق شد!

هوا بد است
تو با كدام با مي روي؟
چه ابر تيره اي گرفته سينه ي تو را
كه با هزار سال بارش شبانه روز هم دل تو وا نمي شود!

تو از هزاره هاي دور آمدي
در اين درازناي خون فشان
به هر قدم نشان ِ نقش ِ پاي توست
در اين درشت ناك ِ ديو لاخ
ز هر طرف طنين گامهاي ره گشاي توست
بلند و پست ِ اين گشاده دامگاه ِ ننگ و نام

به خون نوشته ، نامه ي وفاي توست
به گوش بيستون هنوز ، صداي تيشه هاي توست!
چه تازيانه ها كه با تن ِ تو تاب عشق آزمود
چه دارها كه از تو گشت سر بلند
زهي شكوه ِ قامت ِ بلند ِ عشق
كه استوار ماند در هجوم ِ هر گزند

نگاه كن هنوز آن بلند ِ دور
آن سپيده
آن شكوفه زار ِ انفجار ِ نور
كهرباي آرزوست
سپيده اي كه جان آدمي هماره در هواي اوست
به بوي يك نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بيفتي از نشيب راه و باز
رو نهي بدان فراز ....

ه. الف. سايه