شعر

حسن صادقي پناه

            روزهاي باراني را، سخت مي‌گرفت
            مردي كه خود را
            از چتر
            به دار آويخت...

سيد صدرالدين انصاري زاده

باران مي‌باريد
و من
تمامِ روز را بدونِ چتر
به تو فكر مي‌كردم

خيال هايم تباه...
از اول نبودي...
آخر هم نيامدي...

ت.ن: تكه اول، با يك تغيير زمان فعل (مي بارد به مي باريد) از رضا كاظمي، تكه دوم از من...

                     انگار كه حسِّ سبزبودن دارند

                     در اين باران

                                  چراغ قرمزها هم...

سيدعلي ميرافضلي

اشك و باران با هم از روي نگاهش مي چكند
او سرش را مي برد پايين... خيابانِ شلوغ

عابران مانند باران در زمين گم مي شوند
او فقط مي ماند و چندين خيابانِ شلوغ

او فقط مي ماند و دنيايي از دلواپسي
با غمي بر شانه اش سنگين... خيابانِ شلوغ

نجمه زارع

نجمه زارع

خوشـا هر بـاغ را، بـاراني از سبـز
خوشا هر دشت را، داماني از سبز
براي هر دريچــه، سهمي از نــور
لب هـر پنجـــره، گلدانـي از سبــز

قيصر امين پور

دنيا كوچكتر از آن است

كه گم شده اي را در آن يافته باشي

هيچ كس اينجا گم نمي شود

آدم ها به همان خونسردي كه آمده اند

چمدانشان را مي بندند

و ناپديد مي شوند

يكي درمه

يكي در غبار

يكي در باران

يكي در باد

و بي رحم ترينشان در برف

آنچه به جا مي ماند

ردّ پايي ست

و خاطره اي كه هر از گاه پس ميزند

اي درخت آشنا
شاخه هاي خويش را
ناگهان كجا
جا گذاشتي؟

يا به قول خواهرم فروغ
دستهاي خويش را
در كدام باغچه؛ عاشقانه كاشتي؟

اين قرارداد،
تا ابد ميان ما برقرار باد:
چشمهاي من به جاي دستهاي تو
من به دستِ تو، آب مي دهم
تو به چشمِ من، آبِرو بده

من به چشم هاي بي قرار تو قول مي دهم:
ريشه هاي ما به آب
شاخه هاي ما به آفتاب مي رسد
ما دوباره سبز مي شويم...

سهراب سپهري