یکشنبه ۰۱ آذر ۹۴ | ۱۵:۵۲ ۳۵۵ بازديد
در فلق بود كه پرسيد سوار
آسمان مكثي كرد
رهگذر شاخۀ نوري كه به لب داشت به تاريكي شنها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:
نرسيده به درخت،
كوچه باغي ست كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن؛ عشق به اندازۀ پرهاي صداقت آبي ست
مي روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ سر به در مي آرد،
پس به سمت گلِ تنهايي مي پيچي،
دو قدم مانده به گل،
پاي فوارۀ جاويد اساطيرِ زمين مي ماني
و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد.
در صميميتِ سيّالِ فضا،
خش خشي مي شنوي:
كودكي مي بيني رفته از كاج بلندي بالا،
جوجه بردارد از لانۀ نور
و از او مي پرسي:
خانۀ دوست كجاست؟
آسمان مكثي كرد
رهگذر شاخۀ نوري كه به لب داشت به تاريكي شنها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:
نرسيده به درخت،
كوچه باغي ست كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن؛ عشق به اندازۀ پرهاي صداقت آبي ست
مي روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ سر به در مي آرد،
پس به سمت گلِ تنهايي مي پيچي،
دو قدم مانده به گل،
پاي فوارۀ جاويد اساطيرِ زمين مي ماني
و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد.
در صميميتِ سيّالِ فضا،
خش خشي مي شنوي:
كودكي مي بيني رفته از كاج بلندي بالا،
جوجه بردارد از لانۀ نور
و از او مي پرسي:
خانۀ دوست كجاست؟
hhhh