شعر

حرف تكراري من
گريه مال من و توست
عشق آن لحظه پيوندِ
نگاه من و توست
*
گل مصنوعي ندارد عطري
اين حقيقت را گفت
گل سرخ دل من
كه شبانه بشكفت
*
و غريبانه گذشت
از دل اينه ها
عاشقانه تركي خورد و شكست
بي صداي بي صدا
*
آه من خسته شدم
و چنان بيزارم از سراشيبي مرگ

شهر من پاييز است
و درختي بي برگ
*
راهي ميكده ام
پس چه شد آن مي ناب؟
كه مرا مست كند
بكشاند همه هستي من را در خواب
*
از تو مي پرسم باز
من كجا گم شده ام؟
بي هدف خواهم رفت
و چنين محو تماشاي توام
*
نشنيدي تو مگر
گله اي نيست ز بخت
نتوان پيوندي
شيشه اي را كه شكست
*
ايستادم لب آب

كه دلم تازه شود
و شنيدم از باد
عشق بايد كه پر آوازه شود
*
من نمي دانستم
كه سرانجام چه ايد به سرم؟
تو مرا خوب نگر
شايد اين بار ببيني كه تو را منتظرم
...

فريبا شش بلوكي

اگر داغ رسم قديم شقايق نبود
اگر دفترخاطرات طراوت پر از ردپاي دقايق نبود
اگر ذهن آيينه خالي نبود
اگر عادت عابران بي خيالي نبود
اگر گوش سنگين اين كوچه ها
فقط يه نفس ميتوانست يكريز
شبي چشمهاي درشت تو را جاي شبنم ببارد
اگر ردپاي نگاه تو را باد و باران
از اين كوچه ها آب و جارو نميكرد
اگر قلك كودكي لحظه ها را پس انداز ميكرد
اگر آسمان سفره ي هفت رنگ دلش را براي كسي باز ميكرد
و مي شدبه رسم امانت
گلي راب ه دست زمين بسپريم
و از آسمان پس بگيريم
اگرخاك كافر نبود
و روي حقيقت نمي ريخت
اگر ساعت اسمان دور باطل نمي‏زد
اگر كوهها كر نبودند
اگر آبها تر نبودند
اگر باد مي ايستاد
اگرحرفهاي دلم بي اگر بود
اگرفرصت چشم من بيشتر بود
اگرمي توانستم ازخاك يه دسته لبخند پرپر بچينم
تو را مي توانستم اي دور
از دور
يك بار ديگر ببينم

 قيصر امين پور

بادي كه وزيد
همه چيز را برد
جز ياد تو را
كه گردگيري كرد!‏

مي‌پرسم از پاييز؛
اندوه، يعني چه؟
در زيرِ پاهايم،
برگ‌هاي خشك،
بسيارند...

نيا
آن قدر نيا
كه دلم هر روز
براي خودم تنگ‌تر و تنگ‌تر شود

نيا و بگذار
اين پاييز هم بي ‌تو به سر شود...

درخت‌ها همه عريان شدند، آبان شد
و باد آمد و باران گرفت و طوفان شد 

نيامدي و نچيدي انار سرخي را 
كه ماند بر سر اين شاخه تا زمستان شد  

نيامدي و ترك خورد سينۀ من و ... آه!
چه قدر يك ‌شبه ياقوت سرخ ارزان شد!

چه قدر باغ پر از جعبه‌هاي ميوه شد و
چه قدر جعبۀ پر، راهيِ خيابان شد! 

چه قدر چشم ‌به راهت نشستم و تو چه قدر
گذشتن از من و رفتن برايت آسان شد! 

چه طور قصه‌ام اين‏قدر تلخ پايان يافت؟
چه طور آنچه نمي‌خواستم شود، آن شد؟ 

انار سرخ سر شاخه خشك شد، افتاد 
و گوش باغ پر از خندۀ كلاغان شد...

پانته‏ آ صفايي بروجني

سهمِ باد و باران‌ند؛
برگ و شاخه‌هاي خشك!
آبرويِ پاييزند؛
اين انارهايِ سُرخ!

محمد مهدوي‏ اشرف

تا اناري تركي بر مي‏داشت
دست، فوارۀ خواهش مي‏شد...

سهراب سپهري

رويش!

وقتي جوانه ميزند پاي احساست

وقتي سبز ميشود خون رگهايت

وقتي سرخ ميگردد گل رويت

و وقتي پژمرده ميميرد..

در هواي نبودنت!

دلنوشته ها...

(م.ب بهمن -۸۹)