شعر

بنماي رخ كه باغ و گلستانم آرزوست                 بگشاي لب كه قند فراوانم آرزوست
اي آفتاب حسن برون آ دمي ز ابر                      كان چهره مشعشع تابانم آرزوست
بشنيدم از هواي تو آواز طبل باز                       باز آمدم كه ساعد سلطانم آرزوست
گفتي ز ناز بيش مرنجان مرا برو                      آن گفتنت كه بيش مرنجانم آرزوست
وان دفع گفتنت كه برو شه به خانه نيست          وان ناز و باز و تندي دربانم آرزوست
در دست هركي هست ز خوبي قراضه​هاست   آن معدن ملاحت و آن كانم آرزوست
اين نان و آب چرخ چو سيل​ست بي​وفا                 من ماهيم نهنگم عمانم آرزوست
يعقوب وار وا اسفاها همي زنم                         ديدار خوب يوسف كنعانم آرزوست
والله كه شـهر بـي تو مرا حبس مي​شود                آوارگي و كوه و بيابانم آرزوسـت
زين همرهان سست عناصر دلم گرفت             شير خدا و رستم دستــانم آرزوست
جـانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                 آن نور رويِ موسـي عمرانم آرزوست
زين خلق پرشكايت گريان شدم ملول         آن هاي هوي و نعره ي مستانم آرزوست
گوياترم ز بلبل اما ز رشك عام                        مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر         كز ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند يافت مي​نشود جسته​ايم ما            گفت آنك يافت مي​نشود آنم آرزوست
هرچنــد مفلســم، نپذيرم عقيق خُورد                 كان عقيق نــادر ارزانم آرزوست
پنهان ز ديده​ها و همه ديده​ها از اوست              آن آشكار صنعت پنهانم آرزوست
خود كار من گذشت ز هر آرزو و آز                  از كان و از مكان پي اركانم آرزوست
گوشم شنيد قصه ي ايمان و مست شد       كو قسم چشم صورت ايمانم آرزوست
يك دست جام باده و يك دست جعد يار        رقصي چنين ميانه ي ميدانم آرزوست
مي​گويد آن رباب كه مُردم ز انتظار             دست و كنار و زخمه ي عثمانم آرزوست
من هم رباب عشقم و عشقم ربابي​ ست       وان لطف​هاي زخمه رحمانم آرزوست
باقي اين غزل را اي مطرب ظريف        زين سان همي​شمار كه زين سانم آرزوست
بنماي شمس مفخر تبريز رو ز شرق              من هدهدم حضور سليمانم آرزوست

جلال الدين محمد بلخي (مولوي)

بگو تا كي ز غم افسرده باشم؟
ز هجــران گلم پژمــرده باشم؟
از آن ترسم كه چون از در درآيي
من از داغِ فراق ت مرده باشم...

* همراهي عكس و شعر از اينجا

* اين پست خودم را مرور ميكردم، اشكم همينطور مي آمد... همين است خب...                                                                                                                                                               داريم از نيامدن ت پير ميشويم آقا...

* حتي خيالِ بي تو شدن ميكشد مرا... كارم به روزگار جدايي نميرسد...

* جمعه اي كه روزِ شهادت پدر بزرگوارشان، امام حسن عسكري عليه السلام است... آدم دلش بيشتر ميگيرد... آن هم وقتي حديث آن حضرت را بخواني كه:
شديدتر از يتيمى كه به پدرش دسترسي ندارد، يتيمي ست كه به امام زمانش دسترسي ندارد و نميداند حكم او در مسائل دين چيست!

*

 اي غايب ِ هميشه دفتر حضور 

    اي غايب از نظر در آسمان ظهور 

   كجاي اين دنيا ، كدام خانه اي آقا 

          نزديكي به من، يا كه دور تر از دور تر ها؟

  چقدر جمعه ، چند سال هجري ديگر 

         با تو ميشويم بهار .. اي بهار ِ سر سبز تر 

بگو چقدر ، چند گناه فاصله افتاده 

     چه چيز بين ما و شما سايه انداخته ؟

تا كجاي اين تقويم ، مشق انتظار داريم ؟

     تا به كي با شيطان ، جنگ تن به تن داريم ؟

                                                                                         خسته ازظلمم ، خسته از ظالمان ِ زمان 

                   زبانم لال ، قلب نازتان ، امام زمان .....

 نكند كه تير بكشد از اين دوروريي ها 

 از اين كه عهد خوانديم و باز شكستن ها 

از اينكه نديديم نگاه شما را 

          وقتي كه رد شديد از كوچه ، كنار ما 

 شرمنده ام كه ادعاي انتظار داريم 

                            كه ندبه هاي نخوانده هم زياد داريم 

رسيده آخر دنيا ، آقا ظهور كن 

 غروب هاي سرخ جمعه را طلايي كن 

بر ما ببخش ، ادامه ي كبراي غيبت را 

ترسم كه به گور ببرد دل ، آرزويت را 

به اميد ظهورت ، التماس دعاي فرج 

    ادركني عشق ، اللهم عجل لوليك الفرج 

+ شعر از : ليلا عليزاده (خودمــ !) 

+حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف فرمود:

پس هر يك از شما بايد به آنچه به وسيله آن به دوستي ما نزديك مي‌شود عمل كند

                       و آنچه از جانب او، ما را به خشم و ناراحتي نزديك نمايد دوري كند؛ زيرا فرج ما آني و ناگهاني فرا مي‌رسد.

+نفس بريده صدا مي زنيم در همه حال ... به دادمان برس اي ميم و حا و ميم و دال ... 

+ امامتت مبارك آقـــا جــان !                       

 شعر و عنوان از محمد علي بهمني 

خاتون! بگو كه حضرت ِ خالق خودش تو را

وقتي كه آفريد چه مدت نگاه كرد

هر دو مخدرند كه بيچاره مي كنند

بايد به چشم هات به ندرت نگاه كرد

هر كس نظاره كرد تو را دلسپرده شد

فرقي نمي كند به چه نيت نگاه كرد

عارف اگر براي تقرب به ذات حق

زاهد اگر براي ملامت نگاه كرد

تو بي گمان مقدسي و كور مي شود

هر كس تو را به قصد خيانت نگاه كرد

*عنوان از محمدرضا تركي:          

"خدا وقتي تو را مي آفريد از جنس ليلاها

                     گمان هرگز نمي بردم كه واويلا ترين باشي"

*شاعر: "مسلم محبي"

وقتي بر مي‌گردم

و به فاصله‌ام با تو

نگاه مي‌كنم

پاهايم

سست مي‌شود

دوست دارم همان‌جا بنشينم

و رو به تو

بميرم ...

شعر از اينجا

*عنوان قسمتي از شعر محمدرضا عبدالملكيان

* عكس را سالهاي خيلي دور در نمك آبرود گرفته ام

خـوب كـردي كـه رُخ از آينـه پنهـان كـردي

هر پريشان نظري لايق ِ ديدار  ِ تــو نيست...

مولوي

*عنوان از: صبحي.ا

زندگي مي گفت

از هر چيز

مقداري به جا مي ماند!

دانه هاي قهوه در شيشه،

چند سيگار در پاكت،

و كمي درد در آدمي ...

"تورگوت اويار"

پ.ن: عنوان پست از سعدي شيرازي

فرياد من از دست غمت عيب نباشد / كاين درد نپندارم از آن من تنهاست



منم سرگشته‌ُ حيــران‏ت اي دوست

كنم يك‏باره جان قربان‏ت اي دوست

تني نــاسـاز شـوق وصـل كـوي‏ ت

دهم سر بر سـر پيمان‏ت اي دوست

دلـي دارم در آتــش خـــانه كــــرده

ميـــان شعـــله ‏هـــا، كـاشانه كـرده

دلـي دارم كه از شــــوق وصـــال ‏ات

وجـــودم را ز غـــم، ويـــــرانه كــرده

مـن آن آواره ‌ي بشـكسـته حــالـم

ز هجـــران ‏ات بــُـتــا، رو بـــــر زوالـم

منــم آن مـــرغ ســـرگــردان و تنهـا

پريشــان گشته شد يك‏بـــاره حـالم

سـحـر ســـر بـــر سـرسجاده كردم

دعــــايي بهــــر آن دل‏داده كـــــردم

ز حسرت ساغر چشمانم ‌اي دوست

لبـــانت يكســـره از بــــاده كــــردم

دلا تــا كـي اسيـــر يـــاد يــــــاري؟

ز هجــــر يــــار تـــا كــي داغــداري؟

بگـو تـــا كــي ز شــوق روي ليـــلي

چـو مجنـــونِ پـــريشــان روزگـاري؟!

پـــريشـــانم، پــريشـــان روزگــــــارم

مــن آن ســرگشته ‏ي هجــر نگــارم

كنــــون عمـــريست بـا امّيد وصـلت

درون سينـــه آســـــايــش نــــدارم

ز هجر ت روز و شب فــريــاد دارم 

ز بيدادت دلـــي نــاشــــــاد دارم

درون كوهــســـار سيـنـه‏ ي خــــود 

هـــزاران كشـــته چـون فـرهاد دارم

چــرا اي نــــازنيــنم بـــي وفـــايي؟!

دمـــادم بــــا دل مـــن در جفــايـي؟!

چرا آشـفــته كــــردي روزگــــــارم؟! 

عـــزيــزم دارد اين دل هـــم خدايي