شعر

اي همه گل هاي از سرما كبود
خنده هاتان را كه از لب ها ربود؟

فريدون مشيري

* تو كار ميكني/آري/ و رنج مي‏بري/ باري/ اما تمام حرف اين نيست/ تو كار ميكني زان رو بايد بيانديشي/ كه چرا هم كار ميكني و هم رنج مي‏بري...
اينها را روي بروشور "انجمن حمايت از كودكان كار" نوشته بود كه 5شنبه و جمعه اين هفته، تو خيابون فرشته جشنواره اي برگزار كردند..

• خاله بازي كن به رسم كودكي
  با همان چادر نماز پولكي
  طعم چاي و قوري گلدارمان
  لحظه هاي ناب بي تكرارمان
  مادري از جنس باران داشتيم
  در كنارش خواب آسان داشتيم
  يا پدر اسطوره دنياي ما
  قهرمان باور زيباي ما
  قصه هاي هر شب مادربزرگ
  ماجراي بزبز قندي و گرگ
  غصه هرگز فرصت جولان نداشت
  خنده هاي كودكي پايان نداشت
  هر كسي رنگ خودش بي شيله بود
  ثروت هر بچه قدري تيله بود
  اي شريك نان و گردو و پنير !
  همكلاسي ! باز دستم را بگير
  مثل تو ديگر كسي يكرنگ نيست
  آن دل نازت برايم تنگ نيست ؟
  حال ما را از كسي پرسيده اي ؟
  مثل ما بال و پرت را چيده اي ؟
  حسرت پرواز داري در قفس؟
  مي كشي مشكل در اين دنيا نفس؟
  سادگي هايت برايت تنگ نيست ؟
  رنگ بي رنگيت اسير رنگ نيست ؟
  رنگ دنيايت هنوزم آبي است ؟
  آسمان باورت مهتابي است ؟
  هركجايي شعر باران را بخوان
  ساده باش و باز هم كودك بمان
  باز باران با ترانه ، گريه كن !
  كودكي تو ، كودكانه گريه كن!
  اي رفيق روز هاي گرم و سرد
  سادگي هايم به سويم باز گرد!

من: من ميخوام برگردم به كودكي!

نازي: نمي‏شه! كفشِ برگشت برامون كوچيكه!

من: پابرهنه نمي‏شه برگردم؟

نازي: پلِ برگشت، توان وزن ما رو نداره، برگشتن ممكن نيست!

من: براي گذشتن از ناممكن كي رو بايد ببينيم؟

نازي: رؤيا رو!

من: رؤيا رو كجا زيارت بكنم؟

نازي: در عالم خواب!

من: خواب به چشمام نمي آد!

نازي: بشمار، تا سي بشمار، يك و دو...

حسين پناهي

دكلمه اش براي شنيدن

شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم

بي تو بودن را براي با تو بودن دوست دارم دوست دارم
خالي از خود خواهي من برتر از آلايش تو
من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم
عشق صدها چهره دارد عشق تو آيينه داره 
عشق را در چهره ي آيينه ديدن دوست دارم
در خموشي چشم مارا قصه ها و گفت وگو هاست
من تو را درجسته ي محراب ديدن دوست دارم
من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم
شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم
بي تو بودن را براي با تو بودن دوست دارم دوست دارم
در هواي ديدنت يك عمر در چله نشستم
چله را در مقدم عشقم شكستن دوست دارم
بغض سر گردان ابرم قله اي آرامشم كن
شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم

بشنويد

همچون انار، خونِ دل از خويش ميخوريم
غم پروريم؛ حوصلۀ شرحِ قصه نيست...

فاضل نظري

دره‌اي‌ مي‌دانم‌
شيب‌ تندي‌ دارد
و زلالي‌ كه‌ ز برفاب‌ افق‌ مي‌آيد،
در سراشيب‌ همين‌ دره،‌ سحر مي‌رويد!
اگر آن‌ يار سفر كرده‌ بيايد از راه‌
عشق‌ در شيب‌ همين‌ دره‌، كپر (1) مي‌سازد

يدالله عالي‌خاني‌ (فرجام‌)

(1) كپر: خانه ي ساخته شده از چوب، آلونك

شعر كامل از اينجا (+) و كامل تر از اينجا (+)

بذار چشماتو خيلي آروم رو هم
بزن زير گريه سبك شي يه كم

يه امشب غرور رو بذارش كنار
اگه ابري هستي با لذت ببار...‏

بشنويد

‏*بماند كه گاهي گريه هم آدم را سبك نميكند...‏‏

من؛
چونان اناري* خشك شده؛ بر درخت!
بهار؛ شكوفه كردم،
پاييز؛ به بار نشستم،
زمستان رسيد؛ و همچنان بر سر شاخه...
نه از پس رسيدنم، افتادم..
نه دستي به چيندم تا اين بالا رسيد..
و نه حتي گنجشككي به اين ميانه راه يافت..
ميدانم؛
زمستان هم ميگذرد و مي پوسم؛
به همين سادگي...

* عكس از يكي از دوستان

برفي سنگين نشست؛
درختي زيبا شد،
درختي شكست!

شهاب مقربين        

‏*البته اين عكس و اين عكس، تصاوير درخت هاي شكسته را بهتر نشان ميدادند، نه؟!‏