در سينه‌ام آويخته دستي قفسي را...تا حبس نفس‌هاي خودم را بشمارم

از حاصل عمر به‌هدر رفته‌ام اي ‌دوست
ناراضي‌ام، امّا گله‌اي از تو ندارم

در سينه‌ام آويخته دستي قفسي را
تا حبس نفس‌هاي خودم را بشمارم

از غربت‌ام اين‌قدر بگويم كه پس‌ از تو
حتّا ننشسته‌ست غباري به مزارم

اي كشتي جان! حوصله كن مي‌رسد آن‌روز
روزي كه تو را نيز به دريا بسپارم

نفرين گل سرخ بر اين «شرم» كه نگذاشت
يك‌بار به پيراهن تو بوسه بكارم

اي بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظي‌اش را بفشارم

فاضل نظري

*

اين بيت هم به تصوير ميآمد به گمانم:
                 ناله را هرچند ميخواهم كه پنهان در كشم....سينه ميگويد كه من تنگ آمدم، فرياد كن