چه سرگردان همي ‌دارد تو را اين عقل كارافزا

در نظربازي ما بي‌خبران حيرانند

من چنينم كه نمودم دگر ايشان دانند

عاقلان نقطه ي پرگار وجودند ولي

عشق داند كه در اين دايره سرگردانند

جلوه گاه رخ او ديده ي من تنها نيست

ماه و خورشيد همين آينه مي‌گردانند

عهد ما با لب شيرين دهنان بست خدا

ما همه بنده و اين قوم خداوندانند

مفلسانيم و هواي مي و مطرب داريم

آه اگر خرقه ي پشمين به گرو نستانند

وصل خورشيد به شبپره ي اعمي نرسد

كه در آن آينه صاحب نظران حيرانند

لاف عشق و گله از يار زهي لاف دروغ

عشقبازانِ چنين، مستحق هجرانند

مگرم چشم سياه تو بياموزد كار

ور نه مستوري و مستي همه كس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوي تو باد

عقل و جان گوهر هستي به نثار افشانند

زاهد ار رندي حافظ نكند فهم چه شد

ديو بگريزد از آن قوم كه قرآن خوانند

گر شوند آگه از انديشه ي ما مغبچگان

بعد از اين خرقه ي صوفي به گرو نستانند

حافظ

عنوان از اين غزل مولوي