زنجير زن و سينه زن و نوحه خوان تو

برپا شده است در دل من خيمه ي غمي
جانم چه نوحه و چه عزا و چه ماتمي

عمري است دلخوشم به همين غم كه در جهان
غير از غمت نداشته ام يار و همدمي

بر سيل اشك خانه بنا كرده ام ولي
اين بيت سُست را نفروشم به عالمي

گفتي شكار آتش دوزخ نمي شود
چشمي كه در عزاي تو لب تر كند نمي

دستي به زلف دسته ي زنجيرزن بكش
آشفته ام ميان صفوف منظّمي

ذي الحجّه اش درست به پايان نمي رسد
تقويم اگر نداشته باشد مُحرّمي...

سعيد بيابانكي
كامل غزل در ادامه مطلب
همراهي تصوير و شعر از اينجا