باز كن پنجره را! در بگشا! كه بهاران آمد!

در من اينك كوهي ،
سر برافراشته از ايمان است

من به هنگامي شكوفايي گل ها در دشت ،
باز مي گردم
و صدا مي زنم :
آي!
باز كن پنجره را،
               باز كن پنجره را
                                در بگشا !
                                           كه بهاران آمد!

كه شكفته گل سرخ
به گلستان آمد!
                     باز كن پنجره را !

كه پرستو پـَر مي شويد در چشمه ي نور،
كه قناري مي خواند،
مي خواند آواز ِ سرو
كه : بهاران آمد
                  كه شكفته گل ِ سرخ
                                          به گلستان آمد!

سبز برگان ِ درختان ِ همه دنيا را،
نشمرديم هنوز

 من صدا مي زنم :
باز كن پنجره را،باز آمده ام
             من پس از رفتن ها،رفتن ها؛
                                با چه شور و چه شتاب
                   در دلم شوق تو ، اكنون به نياز آمده ام
 داستان ها دارم،
                    از دياران كه سفر كردم و رفتم بي تو،
از دياران كه گذر كردم و رفتم بي تو ،
بي تو مي رفتم ، مي رفتم ، تنها ، تنها
و صبوريِّ مرا
كوه تحسين مي كرد
من اگر سوي تو بر مي گردم
دست من خالي نيست
كاروان هاي محبت با خويش
ارمغان آوردم
 من به هنگام  شكوفايي گل ها در دشت
باز بر خواهم گشت
تو به من مي خندي
من صدا مي زنم :
آي!
باز كن پنجره را!
پنجره را مي بندي ...


حميد مصدق