چه صفايي برانگيزد اگر دوست به دل بنشيند...‏

دل من دير زماني است كه مي پندارد :

« دوستي » نيز گلي است ؛

مثل نيلوفر و ناز ،

ساقه ترد ظريفي دارد .

بي گمان سنگدل است آنكه روا مي دارد

جان اين ساقه نازك را

                       - دانسته-

                          بيازارد !

در زميني كه ضمير من و توست ،

از نخستين ديدار ،

هر سخن ، هر رفتار ،

دانه هايي است كه مي افشانيم .

برگ و باري است كه مي رويانيم

آب و خورشيد و نسيمش « مهر » است

گر بدانگونه كه بايست به بار آيد ،

زندگي را به دل‌انگيزترين چهره بيارايد .

آنچنان با تو در آميزد اين روح لطيف ،

كه تمناي وجودت همه او باشد و بس .

بي‌نيازت سازد ، از همه چيز و همه كس .

زندگي ، گرمي دل هاي به هم پيوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .

در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز ،

عطر جان‌پرور عشق

گر به صحراي نهادت نوزيده است هنوز

دانه ها را بايد از نو كاشت .

آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان

خرج مي بايد كرد .

رنج مي بايد برد .

دوست مي بايد داشت !

با نگاهي كه در آن شوق برآرد فرياد

با سلامي كه در آن نور ببارد لبخند

دست يكديگر را

بفشاريم به مهر

جام دل هامان را

                مالامال از ياري ، غمخواري

بسپاريم به هم

بسراييم به آواز بلند :

- شادي روي تو  !

                      اي ديده به ديدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه ،

        عطر افشان

                   گلباران باد.

                         من دلم ميخواهد،
                         خانه اي داشته باشم پر دوست...
                          دوستاني بهتر از برگ درخت...

                          كنج هر ديوارش،
                          دوست هايم بنِشينند آرام،
                          گل بگو، گل بشنو...