تو آمدي و كسي داشت سمتِ در ميرفت...‏

تو آمدي و چنان زل زدي به پوچي من
كه داشت حوصله ي انتظار سر مي رفت!!

تو آمدي و كسي گوشه ي غزل هي با
رديف و قافيه هايي عجيب ور مي رفت

تو آمدي، كلماتي كه مرد ساخته بود
شبيه صابون از دست شعر در مي رفت

از اينكه آمده تا... بيشتر پشيمان بود
از اينكه آمده تا... هرچه بيشتر مي رفت!

اشاره كرد خدا سمت پرتگاه... ولي
به گوش من... و تو اين حرف ها مگر مي رفت!

تو آمدي كه بگويي... به گريه افتادي!
و پشت پنجره انگار يك نفر مي رفت

سيدمهدي موسوي