زلف بر باد مده تا نَدَهي بر بادم...

زلف بر باد مده تا نَدَهي بر بادم           ناز بنياد مكن تا نكني بنيادم 
مِي مخور با همه كس تا نخورم خون جگر        سر مكش تا نكشد سر به فلك فريادم
زلف را حلقه مكن تا نكني دربندم        طُره را تاب مده تا ندهي بر بادم
يار بيگانه مشو تا نَبَري از خويشم        غم اَغيار مخور تا نكُني ناشادم
رخ برافروز كه فارغ كني از برگِ گُلم        قد برافراز كه از سرو كني آزادم
شمع هر جمع مشو ور نَه بسوزي ما را        ياد هر قوم مكن تا نروي از يادم
شهره‌ي شهر مشو تا ننهم سر در كوه        شور شيرين منما تا نكُني فرهادم
رحم كن بر من مسكين و به فريادم رَس        تا به خاك در آصِف نرسد فريادم
حافظ از جور تو حاشا كه بگرداند روي        من از آن روز كه دربند توام آزادم