یکشنبه ۰۱ آذر ۹۴ | ۱۵:۵۳ ۳۱۱ بازديد
ناگزير از سفرم، بي سرو سامان چون باد
به گرفتار رهايي نتوان گفت آزاد
كوچ تا چند؟! مگر مي‌شود از خويش گريخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد
اينكه مردم نشناسند تو را غربت نيست
غربت آن است كه ياران ببرندت از ياد
عاشقي چيست؟ به جز شادي و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگين، نه تو از مهرم شاد
چشم بيهوده به آيينه شدن دوخته‌اي
اشك آن روز كه آيينه شد از چشم افتاد
hhhh