یکشنبه ۰۱ آذر ۹۴ | ۱۵:۵۰ ۳۳۶ بازديد
در اين هستي غم انگيز
وقتي حتي روشن كردن يك چراغ ساده ي «دوستت دارم»
كام زندگي را تلخ مي كند
وقتي شنيدن دقيقه اي صداي بهشتي ات
زندگي را
تا مرزهاي دوزخ
مي لغزاند
ديگر – نازنين من –
چه جاي اندوه؟!
چه جاي اگر؟!
چه جاي كاش؟!
و من؛
– اين حرف آخر نيست –
به ارتفاع ابديت دوستت دارم...
حتي اگر به رسم پرهيزكاري هاي صوفيانه
از لذتِ گفتنش، امتناع كنم!
hhhh