یکشنبه ۰۱ آذر ۹۴ | ۱۵:۴۹ ۳۱۱ بازديد
سزد اگر هزار بار، بيفتي از نشيبِ راه و باز،
رو نهي بدان فراز.چه فكر مي‌كني؟ جهان چو آبگينه‌ي شكسته‌اي ست
كه سرو ِ راست هم دراو شكسته مي‌نمايدت .
چنان نشسته كوه در كمين دره هاي اين غروب تنگ
كه راه، بسته مي‌نمايدت .
زمان ِبي‌كرانه را،
تو با شمار ِگام ِعمرِ ما مسنج
به پاي او دمي ست
اين
درنگ ِ
درد و
رنج
.
.
hhhh