«گر بگويند مرا با تو سر و كاري نيست .. در و ديوار گواهي بدهد كاري هست» *

جگري شعله شد و سوخت و خاكستر شد
شمع خاموش شد از باد و گلي پرپر شد
بازهم زهر نشست و بدني گشت كبود
باز ياسي به زمين ريخت و نيلوفرشد
مو سفيدي به زمين خوردو به او خنديدند
پيرمردي ز نفس ماند كماني تر شد
خانه سوخته را بار دگر سوزاندند
باز تكرار غم آتش و دود و درشد
همه بر مركب و من در پي شان روي زمين
بين اين آه فقط نا له ي من مادر شد
دست من بسته و از داغ غمت افتادم
ياد دستت كه به دنبال علي پرپر شد
ياد دستان يتيمي كه به اميد پدر
بين زنجير ترك خورد و كمي لاغر شد
گوشواره،گل سر رفت ز يادش اما
در عوض روضه ي او غارت انگشتر شد

حسين بوسر