وَ ما أدراكَ ما مَرْيَم..

پُكي عميق به سيگار مي‌زنم، هرچند

تو نيستي كه ببيني چه مي‌كشم، مريم..

شاعر: اميرپيمان رمضاني 

كامل غزل را ـ در دل داستاني كه مصطفي مستور تعريف كرده ـ حتماً بخوانيد؛ حتي اگر داستان كوتاه «وَ ما أدراكَ ما مَرْيَم» را مثل من، تابه‌حال، ده‌بار خوانده‌ باشيد..

قسمت انتهايي داستان:

مريم از دانشكده كه بيرون آمد باعجله تكه كاغذي را انداخت جلو امير كه ساعت‌ها بود منتظرش مانده بود. رفت آن طرف خيابان و سوار ماشينِ آلبالويي‌رنگ شد. تنها وقتي ماشين دور شد، امير توانست خم شود و تكه كاغذ را بردارد. به ديوار سنگي دانشكده تكيه داد، اما حس كرد پاهايش سست شده‌اند. نشست روي زمين. كاغذ را باز كرد و به هفت كلمه نوشته شده روي آن طوري خيره شد كه انگار به هفت نعش پيچيده لاي كفني نگاه مي‌كرد:

تو را براي ابد ترك مي‌كنم، مريم..

نفسش را كه با شدت بيرون داد. كاغذ توي دستش لرزيد. سرش را به عقب خم كرد و به ديوار چسباند. بعد چشم‌هايش را بست و آنها را آنقدر بسته نگه داشت تا پلك‌ها خيس شدند، تا از گوشه‌هاي چشم قطره‌هاي اشك تا روي گونه‌ها سُر خوردند. بعد چشم‌ها را باز كرد و خودكارش را از جيب پيراهنش بيرون آورد. باز به كاغذ توي دست‌هايش، به جنازه‌ها، خيره شد :

تورا براي ابد ترك مي‌كنم، مريم..

زير كاغذ و با خط ريزي نوشت

چه حُسنِ مطلع تلخي براي غم، مريم..

پاكت سيگارش را از جيب پيراهنش بيرون آورد و تنها نخ سيگار توي آن را آتش زد. به آن‌طرف خيابان نگاه كرد و دود سيگار را پاشيد به سمت آدم هاي آن‌طرف خيابان. به آنها كه چيزي مي‌خريدند، چيزي مي‌فروختند، حرفي مي‌زدند يا مي‌خنديدند. نوشت :

پكي عميق به سيگار مي زنم اما

 

باز مثل وقتي كه عينك نداشته باشد چيز ها را مات و موج دار ديد. انگار از پشت پرده‌ي نازكي از آب. از روي زمين بلند شد و عينكش را از روي چشم برداشت. با آستين پيراهنش صورتش را پاك كرد و كنار ديوارسنگي راه افتاد. پيچيد واز خيابان بالا رفت تا رسيد به پشت حصار فلزي.خاطرات انگار گلوله هاي مسلسل شليك شدند توي كله‌اش و او ايستاد. تكيه داد به حصار. باز كاغذ رادر آورد. دستش مي‌لرزيد و كلمات، انگار رعشه گرفته باشند، روي كاغذ كج وكوله مي‌شدند :

مرا به حال خودم واگذاشتند همه 

همه، همه، همه اما، تو هم؟ تو هم؟ مريم؟

از كتاب: من داناي كل هستم