یکشنبه ۰۱ آذر ۹۴ | ۱۵:۳۶ ۲۵۲ بازديد
بــده آن قــوطــي ســرخــاب مــرا تـا زنـم رنـگ به بي رنگي ِ خويش
بـــده آن روغــن ، تــا تــازه كــنــم چـهـره پـژمـرده ز دلـتـنـگي خويش
بـده آن عـطـر كـه مـشـكين سازم گــيــســوان را و بــريــزم بــر دوش
بـده آن جـامـهٔ تـنـگـم كـه كـسـان تـــنـــگ گـــيــرنــد مــرا در آغــوش
بـــده آن تـــور كـــه عـــريــانــي را در خَمَش جـلـوه دو چندان بخشم
هــوس انــگــيــزي و آشــوبـگـري بـه سـر و سـيـنه و پستان بخشم
بـده آن جـام كـه سـرمست شوم بـه سـيـه بـخـتـي خود خنده زنم :
روي ايــن چـهـرهٔ نـاشـاد غـمـيـن چـهـره يـي شـاد و فـريـبـنـده زنـم
واي از آن هـمـنـفـس ديشب من- چــه روانــكــاه و تــوانـفـرسـا بـود
لـيـك پـرسـيـد چـو از مـن ، گفتم : كـس نـديـدم كـه چـنـيـن زيبا بود !
وان دگر همسر چندين شب پيش او هــمــان بـود كـه بـيـمـارم كـرد :
آنـچـه پـرداخـت ، اگر صد مي شد درد ، زان بـــيـــشــتــر آزارم كــرد .
پُر كــس بـي كـسـم و زيـن يـاران غـمـگساري و هواخواهي نيست
لــاف دلــجــويــي بــســيـار زنـنـد لـيـك جـز لـحـظهٔ كوتاهي نيست
نــه مـرا هـمـسـر و هـم بـالـيـنـي كـه كـشـد دسـت وفـا بـر سر من
نـــه مـــرا كــودكــي و دلــبــنــدي كــه بــرد زنــگ غـم از خـاطـر مـن
آه ، ايـن كـيست كه در مي كوبد ؟ هــمــسـر امـشـب مـن مـي آيـد !
واي، اي غـم، ز دلـم دسـت بكش كـايـن زمـان شـادي او مـي بـايد !
لـب مـن - اي لـب نـيرنگ فروش - بــر غـمـم پـرده يـي از راز بـكـش !
تــا مــرا چــنــد درم بــيـش دهـنـد خنده كن ، بوسه بزن ، ناز بكش !