انار!‏

                       تو ديگر نيستي؛
                       انار شكسته‏ اي كه خاطره‏ هاي خونينش تنها،
                       بر دست و دهان مي‏ماند.
                       تو ديگر نيستي؛
                       مگر به صورت شعري در دهان...
                       و لمس سرانگشت‏هاي تمام شده ات در دست‏هاي‏مان.
                       شگفت، لعل‏گونه، درخشان، پرداخت شده، آبگون...
                        انار دهان گشوده
                       از اين بيش
                       نمي‏ماند بر درخت.

شمس لنگرودي