روزي ما دوباره كبوترهايمان را پيدا خواهيم كرد...‏

روزي ما دوباره كبوترهايمان را پيدا خواهيم كرد
و مهرباني دست زيبايي را خواهد گرفت.

روزي كه كمترين سرود
بوسه است
و هر انسان
براي هر انسان برادري است.

روزي كه ديگر درهاي خانه شان را نميبندند
قفل؛
افسانه اي است
و قلب؛
براي زندگي بس است.

روزي كه معناي هر سخن دوست داشتن ست
تا تو بخاطر آخرين حرف دنبال سخن نگردي...

روزي كه آهنگ هر حرف زندگي است
تا من به خاطر آخرين شعر،
رنج جست و جوي قافيه نبرم ...

روزي كه هر لب ترانه اي است
تا كمترين سرود بوسه باشد.

روزي كه تو بيايي،
براي هميشه بيايي 
و مهرباني با زيبايي يكسان شود .

روزي كه ما
دوباره براي كبوترهايمان دانه بريزيم...
و من آن روز را انتظار مي‏كشم؛
حتي روزي كه ديگر نباشم!

پ.ن: بيست و يك آذر، سالروز تولد احمدشاملو، شاعر اين شعر، بود؛ شعر حس خوبي دارد برايم و توصيه ميكنم، كامل بخوانيدش...‏
البته اين تصوير هم ميتواند كنار اين شعر بنشيند، كه گمانم يك بار كاتب توي گودر همراه هم كرده بودشان. به هرحال، آن دخترك، بسي دوست داشتني ست برايم.‏