بيگانه ام با خاك ِ خود!

با من بگو آغوش ِ تو، وقف ِ كدامين دشنه شد؟

اي از ترانه سرزده،
در اين سكوت ِ بي بلد!
آغوش بگشا رو به من،
تا سرزمين معنا شود!

از فتح ِ‌ دوزخ آمدم، از خاك ِ خاكستر شده!
از خاه يي بي خاره، با ياوه يي باور شده!
اُفتاده ام از روشني، در اين شبْ آلوده ديار،
باراني از فانوس را، بر قلب ِ تاريكم ببار!
من بي وطن تر از نسيم، بي خانه مان ُ در به در!
تن را از اين بنْ بست ِ كور، تا كشف ِ آزادي ببَر!

اي از ترانه سرزده،
در اين شكوت ِ بي بلد!
آغوش بگشا رو به من،
تا سرزمين معنا شود!●