عروس صبح

گل خورشيد وا مي شد

شعاع مهر از خاور

نويد صبحدم مي داد

شب ِ تيره سفر مي كرد

جهان از خواب برمي خاست

و خورشيد جهان افروز

شكوهش مي شكست آنگه

            ــ خموشي ِ شبانگاه ِ دژم رفتار

و مي آراست

عروس صبح را زيبا

و مي پيراست

جهان را از سياهي هاي زشت ِ اهرمن رخسار

زمين را بوسه زد لب هاي مهر آسمان آرا

و برق شادماني ها

به هر بوم و بري رخشيد

جهان آن روز مي خنديد

ميان ِ شعله هاي روشن خورشيد

پيام فتح را با خود از آن ناورد

نسيم صبح مي آورد