شعر

بنشين بر لب جوي و گذر عمر ببين
كاين اشارت ز جهان گذران ما را بس...

حافظ

خميده پشت از آن دارند پيران جهانديده 
كه اندر خاك ميجويند، ايّام جواني را

نظامي

كسي از باران از صداي شر شر باران
از ميان پچ و پچ گلهاي اطلسي
كسي از آسمان توپخانه در شب آتش بازي مي آيد
و سفره را مي اندازد
و نان را قسمت ميكند
و پپسي را قسمت ميكند
و باغ ملي را قسمت ميكند
و شربت سياه سرفه را قسمت ميكند
و روز اسم نويسي را قسمت ميكند
و نمره مريضخانه را قسمت ميكند
و چكمه هاي لاستيكي را قسمت ميكند

فروغ

مزرع سبز فلك ديدم و داس و مه نو
يادم از كِشتۀ خويش آمد و هنگامِ درو...

حافظ

صــداي قلــب نـيست
صداي پـــاي تـــوست
كـه شـب‌ها در سينـــه‌ام مــي‌دوي
كـافـــي‌ست كمـي خستــه شـــوي
كافـــي‌ست بــايستي …

                                                                                                                                      "گروس عبدالملكيان"

به ساقى اى صبا بگو، حاجت ما برآورد
ساغرى از براى ما، ز آب كوثر آورد...

* دلم ميخواست هرطور هست، چيزي براي ميلاد بانو بياورم، هرچند به اندكي تأخير... اما هرچه گشتم، آنچه ميخواستم نيافتم، آخر به همين بيت كه از "ژوليده نيشابوري" آوردم كفايت كردم، اما هي مدام با خودم اين بيت "جواد محمد زماني" را زمزمه ميكنم كه:
              ما را ببخش مدح تو كوثر نداشتيم .... ما غير چند واژه ابتر نداشتيم

* تصوير قبل تر اينجا آمده، با حديثي خواندني...

من بي خبر به راه سفر پا گذاشتم

آگاهي از نياز عزيزان نداشتم
 در كوره راه هاي تهي مي شتافتم
چون سوسمار مست به دنبال آفتاب
در زير پنجه هاي ترم ، ريگ هاي خشك
فرياد مي زدند كه ما تشنه ايم ، آب
شرمنده مي گذشتم و آبي نداشتم
در زير روشنايي ليمويي غروب
از خواب نيمروزي ، بيدار مي شدم
از گوشوار نقره اي ماه مي پريد
برق ستاره اي
مرغابيان وحشي فرياد مي زدند
پس آن ستاره كو ؟
من جز نگاه خويش جوابي نداشتم
در شهر ناشناخته اي پرسه مي زدم
 ديوارهاي شهر مرا مي شناختند
اما ز آشنايي خود دم نمي زدند
گوي نقاب ترس به رخساره داشتند
من جز سكوت خويش ، نقابي نداشتم
اي ريگ هاي تشنه ي خورشيد سوخته
 اين بار اگر به سوي شما رخت بركشم
از چشمه هاي آب روان مژده مي دهم
اي كاروان وحشي مرغابيان شب
اين بار اگر نگاه به سوي شما كنم
 از كوكب سپيده دمان مژده مي دهم
اي قامت خميده ي ديوارهاي شهر
اين بار اگر به خلوت راز شما رسم
از روزگار امن و امان مژده مي دهم
من با اميد مهر شما زنده ام هنوز
پيوند آشنايي ما ناگسسته باد
گر فارغ از خيال شما زندگي كنم
چشمم بر آفتاب و بر آفاق ، بسته باد

نادر نادر پور

هميشه اين سوالم بوده مادر كه رنگ لاله ها يعني چه رنگي
هميشه گفته بودي باغ سبز ولي رنگ خدا يعني چه رنگي

معلم آن زمان كه عاشقانه كنار حرفهايت مي نشينم
هميشه آرزو كردم كه روزي نگاه مهربانت را ببينم

ببينم كه كدامين ديدگاني مرا با حس ديدن آشنا كرد
كه دستان مرا تا اوج برد مرا از دور با چشمش صدا كرد

ببينم كه چه كس راز شفق را به چشمان وجود من نشان داد
ببينم كه كدامين مهرباني غبار غم رويايم تكان داد

اگر چه من نگاهت را نديدم ولي زيباييت را ميشناسيم
صداي موج روحت را ستاره دل درياييت را ميشناسم

ز تو آموختم نقاشي عشق ز تو احساس را ترسيم كردم
ز تب نور اميد و موج دل را ميان غنچه ها تقسيم كردم

ولي من با مرور خاطراتم به اوج آرزوهايم رسيدم
هم اينك لحظه اي نقاش هستم معلم را و مادر را كشيدم 

مريم حيدر زاده

كاشكي ميشد بهت بگم؛ چقدر صداتو دوست دارم
چقدر مث بچگي هام؛ لالايي هاتو دوست دارم
سادگي ها تو دوست دارم، خستگي ها تو دوست دارم
چادر نماز وُ زير لب، خدا خدا تو دوست دارم

كاشكي رو تاقچه ي دلت آينه و شمعدون ميشدم
تو دشت ابري چشات، يه قطره بارون ميشدم
كاشكي ميشد يه دشت گل برات لالايي بخونم
يه آسمون نرگس و ياس تو باغ دستات بشونم
لالايي لا لا لا لا...

بخواب كه ميخوام تو چشات ستاره هامو بشمارم
پيشم بمون كه تا ابد دنيا رو با تو دوستدارم

دنيا اگه خوب، اگه بــد، با تو برام ديدنيه
باغ گل هاي اطلسي، با تو برام چيدنيه
مـــــــــــــــادر ...

كاشكي ميشد بهت بگم؛ چقدر صداتو دوست دارم
لالايي ها تو دوست دارم، بغض صداتو دوست دارم
مـــــــــــــــادر ...
لالايي ...لالايي ...  

* اين آهنگ را خيلي دوست دارم... هرچند غم خاصي دارد... هرچند كه با كليت ايام و رفتارهايم نخواند، اما نميتوانم چشم بپوشم به محبت هايش و دلم نخواهد چنين نزديكي اي را...

آهنگ، قبل تر از اين، با همين تصوير، اينجا آمده.