شعر

ستاره‌اي بدرخشيد و ماه مجلس شد
دل رميدۀ ما را؛ رفيق و مونس شد

نگار من كه به مكتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد...

موسي شدي كه معجزه اي دست و پا كني
راهي براي رد شدن قوم، وا كني

زنجير هاي زير گلويت مزاحم اند
فرصت نمي دهند خودت را دعا كني

در يك بدن به جاي همه درد مي كشي
مي خواستي تمام خودت را فدا كني

وقت اذان مغرب اين تازيانه هاست
وقتش رسيده است كه افطار وا كني

مثل علي عروج نمازت امان نداد
فكري به حال فاصله ي ساق پا كني

عيسي مسيح من به صليبت كشيده‌اند
اينگونه بهتر است خدا را صدا كني

حالا ميان قحطي تابوت هاي شهر
بايد به تخته هاي دري اكتفا كني

هم خويش را بيگانه كن هم خانه را ويرانه كن
وآنگه بيا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو

رو سينه را چون سينه‌ها هفت آب شو از كينه‌ها
وآنگه شراب عشق را پيمانه شو پيمانه شو

بايد كه جمله جان شوي تا لايق جانان شوي
گر سوي مستان مي‌روي مستانه شو مستانه شو

آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده
آن گوش و عارض بايدت دردانه شو دردانه شو

چون جان تو شد در هوا ز افسانه شيرين ما
فاني شو و چون عاشقان افسانه شو افسانه شو

تو ليله القبري برو تا ليله القدري شوي
چون قدر مر ارواح را كاشانه شو كاشانه شو

انديشه‌ات جايي رود وآنگه تو را آن جا كشد
ز انديشه بگذر چون قضا پيشانه شو پيشانه شو

قفلي بود ميل و هوا بنهاده بر دل‌هاي ما
مفتاح شو مفتاح را دندانه شو دندانه شو

بنواخت نور مصطفي آن استن حنانه را
كمتر ز چوبي نيستي حنانه شو حنانه شو

گويد سليمان مر تو را بشنو لسان الطير را
دامي و مرغ از تو رمد رو لانه شو رو لانه شو

گر چهره بنمايد صنم پر شو از او چون آينه
ور زلف بگشايد صنم رو شانه شو رو شانه شو

تا كي دوشاخه چون رخي تا كي چو بيذق كم تكي
تا كي چو فرزين كژ روي فرزانه شو فرزانه شو

شكرانه دادي عشق را از تحفه‌ها و مال‌ها
هل مال را خود را بده شكرانه شو شكرانه شو

يك مدتي اركان بدي يك مدتي حيوان بدي
يك مدتي چون جان شدي جانانه شو جانانه شو

اي ناطقه بر بام و در تا كي روي در خانه پر
نطق زبان را ترك كن بي‌چانه شو بي‌چانه شو

           بوي صلوات مي‌دهد دستانم
           از بس كه گل محمدي كاشته(چيده)‌ام!

من فكر مي‌كنم
كه پشت همه‌ي تاريكي‌ها
شفافيّت شيري رنگ حيات است  

اين راز را
از حفره‌ي ماه
و روزنه‌هاي ستارگان دريافته‌ام.  


شمس لنگرودي