شعر

شمس لنگرودي

كنار هم
شانه به شانه هم 
يك لحظه 
وقتي كه مي رفتند
يكي به سمت شرق
ديگري به غرب!

جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را

كنون با بار پيري آرزومندم كه برگردم
به دنبال جواني، كوره راه زندگاني را

به ياد يار ديرين كاروان گم كرده رامانم
كه شب در خواب بيند همرهان كارواني را

بهاري بود و ما را هم شبابي و شكر خوابي
چه غفلت داشتيم اي گل، شبيخون جواني را

چه بيداري تلخي بود از خواب خوش مستي
كه در كامم به زهرآلود شهد شادماني را

سخن با من نمي گوئي الا اي همزبان دل
خدايا با كه گويم شكوۀ بي همزباني را

نسيم زلف جانان كو كه چون برگ خزان ديده
به پاي سرو خود دارم هواي جانفشاني را

به چشم آسماني گردشي داري بلاي جان
خدا را بر مگردان اين بلاي آسماني را

نميري شهريار از شعر شيرين روان گفتن
كه از آب بقا جويند عمر جاوداني را

اين چندمين شب است كه من با تو نيستم
اين چندمين شب است كه در شعله زيستم

اين عكس اول است كه با هم گرفته‌ايم
من بي‌قرار مستي لبخند كيستم؟!‏ 

اين عكس دوم است در آغاز تشنگي
هم بغض آب قمقمه‌ات را گريستم 

اين عكس آخر است كه لبخند مي‌زنم
اين‌جا كمي شبيه به زخم تو نيستم؟  ‏

اين عكس آخر است كه با هم گرفته‌ايم
از ترس مرگ نيست كه در عكس نيستم 

بر سنگ تابناك تو رمزي نوشته است
ديگر اجازه نيست كنارت بايستم 

امشب تمام خاطره‌ها را گريستم
اين چندمين شب است كه من بي تو نيستم

تو
يك عذرخواهي به بالش من بدهكاري!
بس كه هر شب
چنگ ميزنم نبودنت را...

رو به راهم
رو به راهي كه رفته اي
رو به راهي كه مانده ام

سر همچنان به سجده فرو برده ام ولي
در عشق سالهاست كه فتوا عوض شده است    

خو كن به قايقت كه به ساحل نمي رسيم 
خو كن كه جاي ساحل و دريا عوض شده است    

آن با وفا كبوتر جلدي كه پر كشيد 
اكنون به خانه آمده اما عوض شده است    

حق داشتي مرا نشناسي، به هر طريق 
من همچنان همانم و دنيا عوض شده است

فاضل نظري

ستاره‌اي بدرخشيد و ماه مجلس شد
دل رميدۀ ما را؛ رفيق و مونس شد

نگار من كه به مكتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد...