شعر

زائري باراني ‏ام؛ آقا؛ به دادم مي‎رسي؟
بي پناه و خسته و تنها؛ به دادم مي‎رسي؟

گرچه آهـو نيستم؛ اما پـر از دل‏تنگـي ‏ام
ضامن چشمان آهوها؛ به دادم مي‎رسي؟

از كبوترهـا كـه مي ‏پرسـم؛ نشان‎م مي‎دهند
گنبد و گلدسته‏ هايت را؛ به دادم مي‎رسي؟

ماهي افتاده بر خاكم؛ لبالب تشنگي
پهنه‏ ي آبي ‏ترين دريا؛ به دادم مي‎رسي؟

من دخيل التماسم را به چشم‏ت بسته‏ ام
هشتمين دردانه‏ ي زهرا؛ به دادم مي‎رسي؟

بــاز هم مشهـد؛ مسافرهـا؛ هياهـوي حـرم
يك نفر فرياد زد: آقا؛ به دادم مي‎رسي؟

*

سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترك خورده ايم

اگر داغ دل بود، ما ديده ايم
اگر خون دل بود، ما خورده ايم

اگر دل دليل است، آورده ايم
اگر داغ شرط است، ما برده ايم

اگر دشنه دشمنان، گردنيم
اگر خنجر دوستان، گرده ايم

گواهى بخواهيد، اينك گواه
همين زخم هايى كه نشمرده ايم!

دلى سر بلند و سرى سر به زير
از اين دست عمرى به سر برده ايم

قيصر امين پور
شنيدني

بشنويد اين نواي دوست داشتني را:
                                            اي حرم ات ملجاء درماندگان...

ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ؛
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺳـﻬﻢ دل ﺗـﻨـﮕﻪ

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻏﺮوره؛
‫ﻣـﺮﻫـﻢ اﻳـﻦ راه دوره

‫ﺳﺮ ﺑﺪه آواز ﻫـﻖ ﻫـﻖ
‫ﺧﺎلي ﻛﻦ دلي ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻪ...

‫ﮔﺮﻳـﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺳـﻬﻢ دل ﺗـﻨـﮕﻪ
ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ....

 ‫ﺑﺬار ﭘﺮواﻧﻪي اﺣﺴﺎس
‫دﻟـﺘـﻮ ﺑـﻐـﻞ ﺑـﮕﻴـﺮه

‫ﺑﻐﺾ ﻛﻬﻨﻪ رو رﻫﺎ ﻛﻦ
‫ﺗـﺎ دﻟـﺖ ﻧـﻔﺲ ﺑﮕﻴﺮه

‫ﻧـﻜﻨﻪ ﺗـﻨـﻬﺎ ﺑـﻤﻮﻧـي
‫دل ﺑﻪ ﻏﺼﻪﻫﺎ ﺑﺪوزي

‫ﺗﻮ بشي ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎره
‫ﺗﻮ دل ﺷﺒﺎ ﺑﺴﻮزي

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺳـﻬﻢ دل ﺗـﻨـﮕﻪ

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺳـﻬﻢ دل ﺗـﻨـﮕﻪ

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻏﺮوره
‫ﻣـﺮﻫـﻢ اﻳـﻦ راه دوره

‫ﺳﺮ ﺑﺪه آواز ﻫـﻖ ﻫـﻖ
‫ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻦ دﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻪ

‫ﮔﺮﻳـﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕـﻪ
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺳـﻬﻢ دل ﺗـﻨـﮕﻪ
ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻗﺸﻨﮕﻪ

فروغ دانش

- شعر از آلبوم روزهاي بي خاطره، با صداي سياوش قميشي ست، كه از اينجا ميتوانيد بشنويد.
- عنوان هم برگرفته از آهنگي از رضا شيري ست.
- داستان ابتداي اين پست قديمي هم بي ارتباط نيست.

لنگه هاي چوبي در حياط مان

گرچه كهنه اند و جيرجير مي كنند

                                     محكمند

خوش به حالشان

كه لنگه ي همند...

با من بگو آغوش ِ تو، وقف ِ كدامين دشنه شد؟

اي از ترانه سرزده،
در اين سكوت ِ بي بلد!
آغوش بگشا رو به من،
تا سرزمين معنا شود!

از فتح ِ‌ دوزخ آمدم، از خاك ِ خاكستر شده!
از خاه يي بي خاره، با ياوه يي باور شده!
اُفتاده ام از روشني، در اين شبْ آلوده ديار،
باراني از فانوس را، بر قلب ِ تاريكم ببار!
من بي وطن تر از نسيم، بي خانه مان ُ در به در!
تن را از اين بنْ بست ِ كور، تا كشف ِ آزادي ببَر!

اي از ترانه سرزده،
در اين شكوت ِ بي بلد!
آغوش بگشا رو به من،
تا سرزمين معنا شود!●

اين روزها سرم در آخور دنيا گرم است..
احوالم بدك نيست..
سري دارم وسودايي
كنار بزازي ِ ريا
دكاني دارم كه ميدوزم لباسي از دروغ!
وندر ان جا
دو پله پايينتر
دكه اي ست كه كارش چشم فروشي است!
من بارها چشمانم را انجا گرو گذاشته ام..
۲۰ قدم انطرفتر
زير گذريست تاريك..
كه شبها دل بساط ميكنند .
دراين مكاره بازار
كسي غش نميكند..
احدي گران نميفروشد متاعش را
ارزاني بيداد ميكند
چشم سويي يك ريال!!
دل سيخي دو ريال!!
...
دراين سودازده بازار تنها
قيمت خيال بالاست!!

مهر-۸۹ (م.ب)

دلنوشته ها ....