شعر

بگذار  اين زمانه  مرا  پشت و  رو كند
با  سوز  و درد و  ناله مرا  روبرو  كند

فرياد بي كسي نكند گرچه  بي كسم
اين دل شبانه با دل خود گفتگو كند

پروانه ام  نه  بلبل هر جائيِ چمن
با  اشك شمع بال و پرم شستشو كند

من خشت  بام ميكده هرگز نبوده ام
تا مردمان مست مرا زير و رو كند

سجاده ي خيالِ تو در بستر نماز
پهن ست هنوز تا كه دو چشمم وضو كند

آن دم كه من بهارم و شاد از بنفشه ها
دل را رها كنيد كه بابونه بو كند

من غرق لحظه هاي جواني نبوده ام
اما خدا گواه ست كه باز آرزو كنم

محمد نوروزى

* براى اين بيت تصاوير ديگرى توى ذهنم بود، اما سرآخر همين خوش تر آمد. ياد آن تكه ميافتم كه گفته بودم:
                             به دامنه برو/ كمى بابونه وحشى برايم بياور.../ به درمانم شتاب كن...
دوست داشتم اون يادداشتم رو...

وقتي نفسِ زمين تنگ ميشود
وقتي دلِ من از تنگي زمين و زمان گرفته
كه خسته از خود شده و به كار نيست
به رويشِ سبزِ جوانه اي، خوش ميشوم
كه اميد را با همۀ كوچكي فرياد ميزند...
با خود ميگويم:
                  پس من چرا؛ چُنين؟

!

 بر آب
وقتِ رفتن، عكس رخت فتاده؟!
يا باغبان
زِشرمت، گل را به آب داده؟!

سبزواري

*عنوان از صائب تبريزي

پرنده
هي پرنده ي بي پروا
در پي آن فوج گمشده بر مه آشيان مساز!!
من ساختم
باد آمد و همه ي رويا ها را با خود برد!!

سيد علي صالحي

شانه ات را دير اوردي سرم را باد برد
خشت خشت و اجر اجر پيكرم را باد برد

من بلوطي پير بودم پاي يك كوه بلند
نيمم اتش سوخت نيم ديگرم را باد برد

از غزل هايم فقط خاكستري مانده به جا
بيت هاي روشن و شعله ورم را باد برد

با همين نيمه همين معمولي ساده بساز
 دير كردي نيمه ي عاشقترم را باد برد

بال كوبيدم قفس را بشكنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از ان بال و پرم را باد برد

حامد عسگري

به موسم آمدن ت
تمام مسير را
تمام راه قدوم ت را
گل باران خواهم كرد
تو فقط بگو از كدام راه ميآيي و كي؟

عليرضا بديع فر
هماهنگي از اينجا