شعر

انار نيستم كه؛
برسم به دست‌هاي تو...
برگ‌م،
پُر از اضطرابِ افتادن!

محمد مهدوي‏ اشرف

پ.ن: البته تصوير من رو ياد يه كارتون قديمي ميندازه كه توش، دختركي بيمار و نااميد حضور داشت كه نقاشي براي زنده كردن اميد دخترك، جانش رو فدا ميكنه...
نقاش تو يه شب طوفاني، روي ديواري كه به پنجره اتاق دخترك باز ميشد، برگي رو نقاشي ميكنه كه صبح فردا، دخترك از ديدنش و تصور اينكه اون برگ تو از اون طوفان وحشتناك در امان مونده و نيافتاده، اميدش رو باز مي يابه، هرچند نقاش...

پــــــايــــيز
دير ميايد و زود ميرود..
مثل خيالت نيست كه؛
زود ميايد و دير ميرود!

دلنوشته ها(م.ب -ابان 89) ...

پدرم گفت:
 عاق‌ت مي كنم اگر شاعر شوي!
مادرم نبود.
به پنجره نگاه كردم...
باران مي آمد...
خنديدم!

شاعر؟!‏

چترم را؛
كنار ايستگاهي در مه،
جا گذاشته ام!
خيس و خسته آمده ام...
و حالا؛
شاعر كه نه،
بارانم!‏

پ.ن: برگرفته از اين شعر سيدعلي صالحي.
اينجا هم با همين حال و هواست، كمي مفصل تر...

چترها در باران
قارچ هاي متحرك هستند
و من،
از خوش بيني،
سبدي ساخته ام...
پيش پايم؛
ترديد،
سنگِ هشداري ست كه به من مي‏گويد:
  -قارچ ها اغلب سمي هستند!

عمران صلاحي

عجب منبري دارد اين پاييز...
همين كه از منبر بالا مي‏رود
رنگ از رخ‏ تمام درختان مي‏پرد
.
"ب"ِ باد كه روي لب هايش مينشيند؛
تمام درختان به گريه مي‏افتند
.
و برگ ريزان
آغازيدن مي‏گيرد
...

* يك تكه شبيه به اين را قبلا، جايي خوانده ام كه يادم نمي‏آيد از كه بود. به هرحال، خواستم بگويم، ايده اش از خودم نبوده!
** عنوان هم برگرفته از شعري ست از سياوش كسرايي.

پوريا عالمي