شعر

كاش ميدانستي…
امروز و هرروز كه مي آيند ومي روند

                               انتظارت را مي كشم…

كاش ميدانستي…
               هروز هر ديروز…
                     هر روز و هر امروز…
                                       هرروز هر فردا….

 انتظار عبسي نيست،.
                          منتظر تو بودن…؟!

مي داني  براي خنده هايت
                                  تابوت سفارش داده ام…؟!

آخر دل ميبرد…؛
         وقتي هم كه دل رفت
                                   نبودن بهتر از بودن……

هيچ ميدانستي كه
              نيايي…!!! رفته ام!!!

خسته ام …خسته ….
تو اگر هم بيايي ..اكنون…!!!

همين حالا…!!!

من رفته ام….رفته….
رفته ي….رفته…. از دست…
 از دست رفته ي …رفته ام!!!!

 

اي موجِ پر از شور كه بر سنگ سرت خورد
برخيــز! فداي سرت، انگــار نه انگــار

فاضل نظري

دو چشم منتظر را تا به كي بر آستان خانه مي‏دوزي؟
تو ديگر سايۀ فرزند را بر در نخواهي ديد... نخواهي ديد...
بمان مادر؛ بمان در خانۀ خاموشِ خود؛ مادر...‏

نادر نادرپور

پ.ن: اين عكس را از اينجا ميديدم؛ با اين توضيح كه:
ارنست هاس اين عكس را در سال 1947 به تصوير كشيد. سال‌ها بعد از مرگ ماياكوفسكي، شاعري براي اين عكس شعري سرود:
غمگينم
چونان پيرزني كه
آخرين سربازي كه از جنگ برميگردد
پسرش نيست.
و براي من؛ اين آهنگ در گوشم زمزمه ميشود...
بغض ميشوم از اين تصوير و اين شعر و اين آهنگ...

موج راز سر به مهري را به دنيا گفت و رفت
با صدف هايي كه بين ساحل و دريا گذاشت

فاضل نظري

تــو كــه دست‏ت به نــوشتـن آشنــاست
دلـــت از جنــسِ دلِ خـستــۀ مـــاســت
دل دريــا رو نوشتي، همه دنيـا رو نوشتي
دل مــا رو بنــويس....دل مــا رو بنــويس

اردلان سرفراز

* براي شنيدن

جامه راه‌راه
پاي‌جامه راه‌راه
ميله‌هاي روبه‌رو
                    راه‌راه

پشتِ سايه‌روشنِ مژه، نگاه
                                    راه‌راه

رويِ شانه‌ها
                 راه‌راهِ تازيانه‌ها

آشيانه‌ها
لانه‌هاي كوچكِ سياه
بي پر و پرنده راه‌راه
گريه‌هاي شور و خنده‌هاي تلخِ گاه‌گاه
                                                  راه‌راه

در ميانِ اين جهانِ راه‌راه
اين هزار راه
                 راه
                       راه

كو؟
      كجاست راه؟

(قيصر امين پور)

دلربايانه دگر بر سر ناز آمده‌اي از دل من چه به جا مانده كه باز آمده‌اي در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ چشم بد دور كه بسيار بساز آمده‌اي بگذر از ناز و برون آي زپيراهن شرم كه عجب تنگ در آغوش نياز آمده‌اي مي بده مي بستان دست بزن پاي بكوب به خرابات نه از بهر نماز آمده‌اي آن‌قدر باش كه من از سر جان برخيزم چون به غمخانه‌ام اي بنده نواز آمده‌اي چون نفس سوختگان مي‌رسي اي باد صبا مي‌توان يافت كزان زلف دراز آمده‌اي چون نگردد دل "صائب" ز تماشاي تو آب؟ كه به رخساره‌ي آيينه گداز آمده‌اي

                                                                                                         صائب تبريزي

خواب رؤياي فراموشي هاست
خواب را دريابم
كه در آن دولت خاموشي هاست...‏

حميد مصدق


پ.ن: اين را هم بخوانيد، بد نيست :)

من اينجا بس دلم تنگ است !
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي‌برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

بسان رَهنورداني كه در افسانه‌ها گويند
گرفته كولبارِ زاد ره بر دوش
فشرده چوبدست خيزران در مشت
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز

(اخوان ثالث)

اين روزها كه مي گذرد ، هر روز
احساس مي كنم كه كسي در باد
فرياد مي زند
احساس مي كنم كه مرا
از عمق جاده هاي مه آلود
يك آشناي دور صدا مي زند
آهنگ آشناي صداي او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صداي آمدن روز است
آن روز ناگزير كه مي آيد
روزي كه عابران خميده
يك لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببينند
روزي كه اين قطار قديمي
در بستر موازي تكرار
يك لحظه بي بهانه توقف كند
تا چشم هاي خسته ي خواب آلود
از پشت پنجره
تصوير ابرها را در قاب
و طرح واژگونه ي جنگل را
در آب بنگرند
آن روز
پرواز دستهاي صميمي
در جستجوي دوست
آغاز مي شود
روزي كه روز تازه ي پرواز
روزي كه نامه ها همه باز است
روزي كه جاي نامه و مهر و تمبر
بال كبوتري را
امضا كنيم
و مثل نامه اي بفرستيم
صندوقهاي پستي
آن روز آشيان كبوترهاست
روزي كه دست خواهش ، كوتاه
روزي كه التماس گناه است
و فطرت خدا
در زير پاي رهگذران پياده رو
بر روي روزنامه نخوابد
و خواب نان تازه نبيند
روزي كه روي درها
با خط ساده اي بنويسند :
" تنها ورود گردن كج ، ممنوع ! "
و زانوان خسته ي مغرور
جز پيش پاي عشق
با خاك آشنا نشود
و قصه هاي واقعي امروز
خواب و خيال باشند
و مثل قصه هاي قديمي
پايان خوب داشته باشند
روز وفور لبخند
لبخند بي دريغ
لبخند بي مضايقه ي چشم ها
آن روز
بي چشمداشت بودن ِ لبخند
قانون مهرباني است
روزي كه شاعران
ناچار نيستند
در حجره هاي تنگ قوافي
لبخند خويش را بفروشند
روزي كه روي قيمت احساس
مثل لباس
صحبت نمي كنند
پروانه هاي خشك شده ، آن روز
از لاي برگ هاي كتاب شعر
پرواز مي كنند
و خواب در دهان مسلسلها
خميازه مي كشد
و كفشهاي كهنه ي سربازي
در كنج موزه هاي قديمي
با تار عنكبوت گره مي خورند
در دست كودكان
از باد پر شوند
روزي كه سبز ، زرد نباشد
گلها اجازه داشته باشند
هر جا كه دوست داشته باشند
بشكفند
دلها اجازه داشته باشند
هر جا نياز داشته باشند
بشكنند
آيينه حق نداشته باشد
با چشم ها دروغ بگويد
ديوار حق نداشته باشد
بي پنجره برويد
آن روز
ديوار باغ و مدرسه كوتاه است
تنها
پرچيني از خيال
در دوردست حاشيه ي باغ مي كشند
كه مي توان به سادگي از روي آن پريد
روز طلوع خورشيد
از جيب كودكان دبستاني
روزي كه باغ سبز الفبا
روزي كه مشق آب ، عمومي است
دريا و آفتاب
در انحصار چشم كسي نيست
روزي كه آسمان
در حسرت ستاره نباشد
روزي كه آرزوي چنين روزي
محتاج استعاره نباشد
اي روزهاي خوب كه در راهيد!
اي جاده هاي گمشده در مه !
اي روزهاي سخت ادامه !
از پشت لحظه ها به در آييد !
اي روز آفتابي !
اي مثل چشم هاي خدا آبي !
اي روز آمدن !
اي مثل روز ، آمدنت روشن !
اين روزها كه مي گذرد ، هر روز
در انتظار آمدنت هستم !
اما
با من بگو كه آيا ، من نيز

در روزگار آمدنت هستم ؟

(قيصر امين پور)