شعر

پــــــايــــيز
دير ميايد و زود ميرود..
مثل خيالت نيست كه؛
زود ميايد و دير ميرود!

دلنوشته ها(م.ب -ابان 89) ...

پدرم گفت:
 عاق‌ت مي كنم اگر شاعر شوي!
مادرم نبود.
به پنجره نگاه كردم...
باران مي آمد...
خنديدم!

شاعر؟!‏

چترها در باران
قارچ هاي متحرك هستند
و من،
از خوش بيني،
سبدي ساخته ام...
پيش پايم؛
ترديد،
سنگِ هشداري ست كه به من مي‏گويد:
  -قارچ ها اغلب سمي هستند!

عمران صلاحي

چترم را؛
كنار ايستگاهي در مه،
جا گذاشته ام!
خيس و خسته آمده ام...
و حالا؛
شاعر كه نه،
بارانم!‏

پ.ن: برگرفته از اين شعر سيدعلي صالحي.
اينجا هم با همين حال و هواست، كمي مفصل تر...

عجب منبري دارد اين پاييز...
همين كه از منبر بالا مي‏رود
رنگ از رخ‏ تمام درختان مي‏پرد
.
"ب"ِ باد كه روي لب هايش مينشيند؛
تمام درختان به گريه مي‏افتند
.
و برگ ريزان
آغازيدن مي‏گيرد
...

* يك تكه شبيه به اين را قبلا، جايي خوانده ام كه يادم نمي‏آيد از كه بود. به هرحال، خواستم بگويم، ايده اش از خودم نبوده!
** عنوان هم برگرفته از شعري ست از سياوش كسرايي.

پوريا عالمي