شعر

باران مي بارد...
و من؛
در اين هواي نبودنِ تو،
مينشينم؛ پشت پنجره ي مه گرفته...
سرم؛
تكيه ميخورد به شيشه...‏
و انگشتانم؛
بي هوا مي لغزند روي شيشه و نقش ميزنند...
و گونه هايم؛
آهسته آهسته،
خيس مي‏شوند...‏

مولوي

پ.ن: عكس را قبل از اين، اينجا آورده ايم، منتها به اين شعر هم ميآمد، خصوص كه بي تناسب به اين ايام هم نيست...
ضمنا توصيه ميكنم نواي شعر را با صداي هژير مهرافروز از اينجا دانلود كنيد و بشنويد. من كه دوست دارم.

گروس عبدالملكيان

*

در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌اي برون آي، اي كوكب هدايت...‏

حافظ  
براي شنيدن

در زماني كه بر خاك غلطيد
از تگرگ سحرگاهي،
                         آن برگ،

زير لب،
        تند،
            باباد مي گفت:

زنده بادا،
زندگاني!
مرگ بر مرگ!
            مرگ بر مرگ!

سبك و سوخته برگي شده ايم،
در كف باد هوا چرخنده...

اين چرخ فلك كه ما در او حيرانيم 
فانوس خيال از او مثالي دانيم 

خورشيد چراغداران و عالم فانوس 
ما چون صوريم كه اندر او حيرانيم

خيام

پ.ن: قبلا همين شعر، اينجا آمده، اما اين عكس را كه ديدم، بي هوا همين شعر به ذهنم رسيد و دلم خواست بياورمش.
ضمنا پيشنهاد ميكنم يك سري هم به اين لينك بزنيد، لينك هاي مرتبط و يك خوانش بر روي اين شعر از گروه Axiom of choice را لينك داده كه به نظرم جالب است اگر اهلش باشيد.

انار نيستم كه؛
برسم به دست‌هاي تو...
برگ‌م،
پُر از اضطرابِ افتادن!

محمد مهدوي‏ اشرف

پ.ن: البته تصوير من رو ياد يه كارتون قديمي ميندازه كه توش، دختركي بيمار و نااميد حضور داشت كه نقاشي براي زنده كردن اميد دخترك، جانش رو فدا ميكنه...
نقاش تو يه شب طوفاني، روي ديواري كه به پنجره اتاق دخترك باز ميشد، برگي رو نقاشي ميكنه كه صبح فردا، دخترك از ديدنش و تصور اينكه اون برگ تو از اون طوفان وحشتناك در امان مونده و نيافتاده، اميدش رو باز مي يابه، هرچند نقاش...