شعر

اي سبدهاتان پُرِ هيچ...
دل هاتان خالي؛
خالي از عاطفه و يكرنگي...
خالي از يكدلي و يك دستي...
من انار آوردم؛
من اناري سرخ آوردم...
دانه هايش پُرِ يكپارچگي… پُرِ يكرنگي و عشق
من انار آوردم؛
من اناري سرخ آوردم...
تا كه دلهاتان را،
تازه كنيد...

من  و همه ي عاشقان فرو ريخته در خود
چه قدر دير فهميديم
از فردا
معشوقه ي زمين
جلوه گري براي فريب آسمان را در پيش مي گيرد...      
                                                                                    امضا اخربن برگ پاييزي!

دلنوشته ها...(م.ب پاييز ۹۰)

                           شايد اين پاييز كه بگذرد
                           نه نامي از من بماند
                           نه نشاني از تو
                           شايد اين پاييزِ آخر باشد...‏                     

                  برگ ريزان كه راه انداختي
                  واژه هايمان جان گرفت
                  ما از تو شعر گفتيم
                  دل انارها خون شد
                  حالا
                  رگبارهايت را تند تر كرده اي
                  مي خواهي به زمستان برسي
                  لطفا
                  تا شعرهايمان دم بكشد
                  كمي ديگر پاييز باش

در همين حسرت كه يك شب راكنارت، مانده ام

در همان پس كوچه ها در انتظارت مانده ام

كوچه اما انتهايش بي كسي بن بست اوست

كوچه اي از بي كسي را بيقرارت مانده ام

مثل دردي مبهم از بيدار بودن خسته ام

در بلنداهاي يلدا خسته، زارت مانده ام

در همان يلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق

فال آمد خسته اي از اين كه يارت مانده ام

 فــــــــال تا آمد مرا گفتي كه ديگر،مرده دل

وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام

خوب مي دانم قماري  بيش اين دنيا نـبود

من ولي در حسرت بُردي،خمارت مانده ام

سرد مي آيد به چشم مست من  چشمت و باز

تو هم همرنگ و همدرد مني، اي باغ پاييزي
تو هم بي برگ و من هم چون تو، بي برگم

چو مي پيچد ميان شاخ هايت هوي هوي باد
بگوشم از درختان هاي هاي گريه مي آيد

مرا هم گريه مي بايد
مرا هم گريه مي شايد

كلاغي چون ميان شاخه هاي خشك تو فرياد بردارد
به خود گويم كلاغك در عزاي باغ، عريان تعزيت خوان است
و در سوگِ بزرگِ باغ، گريان است...

پاييز را ساده منگر 

پاييز؛ 

اتحاد ِ جنون آميزِ برگ است با نور...‏ 

عاشقانه ي برگي ست كه 

همرنگ ِ خورشيد شده ست.‏

سراب رد پاي تو كجاي جاده پيدا شد؟!
كجا دستاتو گم كردم كه پايان من اينجا شد؟!

كجاي قصه خوابيدي كه من تو گريه بيدارم؟!
كه هر شب هُرمِ دستاتو به آغوشم بدهكارم

تو با دلتنگياي من، تو با اين جاده همدستي
تظاهر كن ازم دوري، تظاهر مي كنم هستي

تو آهنگ سكوت تو، به دنبال يه تسكينم
صدايي تو جهانم نيست، فقط تصوير مي بينم

يه حسي از تو در من هست كه مي دونم تو رو دارم
واسه برگشتنت هر شب، درا رو باز ميذارم

تو با دلتنگياي من، تو با اين جاده همدستي
تظاهر كن ازم دوري تظاهر مي كنم هستي

روزبه بماني

* با صداي داريوش، از اينجا بشنويد.

*  نظرتون رو راجع به همراهي اين يكي تصوير هم با شعر بگيد :)