شعر

اتوبوسي آمده از تهران
يكي از صندلي هايش خالي ست
قطاري مي رود از تبريز
يكي از كوپه هايش خالي ست
سينماهاي شيراز پر از تماشاچي ست
كه حتما رديفي از آن خالي ست
انگار يك نفر هست كه اصلا نيست
انگار عده اي هستند كه نمي آيند
شايد كسي در چشم من است،
كه رفته از چشمم
نمي دانم...

گل هاي پيرهنم را
كنار گذاشته بودم براي تو
گفته بودم:
بيايي يا نيايي، اينها از آن توست...‏
حالا اما خواستم بگويم
حواست هست كه ممكن است از طراوت بيافتند؟!

باز ديروز
شهرِ
دوازده ميليون و هفتصد و نود و شش هزار و پانصد و چهل و سه نفري تهران
خالي بود
بس كه در سفري…

اشكهايم طعم خاك گرفته اند
باز در دلم خاطره اي دفن ميــكنند!

ايده از: +

افتاده آن گوشه
گوشي همراهي كه ميتوانست
دل آويزترين شعر جهان را
"دوستت دارم" را
به گوش و چشم محبوب برساند
.
قصه دو سو دارد:
يك انتهاي تلخ
يك انتهاي شيرين
يكي آنكه ديگر نيست يا نبوده از ابتدا
يكي آنكه ديگر به گوشي تلفن احتياج نيست... در گوش هم ميخوانند...

حالا من مانده ام
و پنجره اي خالي
و فنجان قهوه اي
كه از حرف هاي نگفته
پشيمان است ...