من: من ميخوام برگردم به كودكي!
نازي: نميشه! كفشِ برگشت برامون كوچيكه!
من: پابرهنه نميشه برگردم؟
نازي: پلِ برگشت، توان وزن ما رو نداره، برگشتن ممكن نيست!
من: براي گذشتن از ناممكن كي رو بايد ببينيم؟
نازي: رؤيا رو!
من: رؤيا رو كجا زيارت بكنم؟
نازي: در عالم خواب!
من: خواب به چشمام نمي آد!
نازي: بشمار، تا سي بشمار، يك و دو...
* خوب ميگفت كه: از هيچ كار بچگي هام پشيمون نيستم، جز اينكه دوست داشتم بزرگ شم.
شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم
بي تو بودن را براي با تو بودن دوست دارم دوست دارم
خالي از خود خواهي من برتر از آلايش تو
من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم
عشق صدها چهره دارد عشق تو آيينه داره
عشق را در چهره ي آيينه ديدن دوست دارم
در خموشي چشم مارا قصه ها و گفت وگو هاست
من تو را درجسته ي محراب ديدن دوست دارم
من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم
شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم
بي تو بودن را براي با تو بودن دوست دارم دوست دارم
در هواي ديدنت يك عمر در چله نشستم
چله را در مقدم عشقم شكستن دوست دارم
بغض سر گردان ابرم قله اي آرامشم كن
شانه هايت را براي گريه كردن دوست دارم دوست دارم
من؛
چونان
اناري* خشك شده؛
بر درخت!
بهار؛
شكوفه كردم،
پاييز؛
به بار نشستم،
زمستان رسيد؛ و همچنان بر سر شاخه...
نه
از پس رسيدنم، افتادم..
نه
دستي به چيندم تا اين بالا رسيد..
و
نه حتي گنجشككي به اين ميانه راه يافت..
ميدانم؛
زمستان
هم ميگذرد و مي پوسم؛
به همين سادگي...
*نوشته بودم "چونان ميوه اي خشك شده بر درختم"، به خاطر تصوير، به انار تغيير ش دادم.
* عكس از يكي از دوستان
مي‌ريزيم؛
ريز
ريز
ريز
چون برف،
كه هرگز هيچ‌كس ندانست،
تكه‌هاي خودكشي يك ابر است...
*و كسي چه ميداند؛
كه من هر روز،
تكه هاي سفيدِ روحم را مي بارم؟!
و ظلمات آسمان بي ستاره؛
در قلبم،
برجاست...
به خودكشي روحم دست زده ام...
... نشاني خانه‌ات كجاست؟!
hhhh