شعر

نگاه كن
 تمام آسمان من
 پر از شهاب مي شود
  تو آمدي ز دورها و دورها
 ز سرزمين عطر ها و نورها
 نشانده اي مرا كنون به زورقي
 ز عاجها ز ابرها، بلورها
 مرا ببر اميد دلنواز من
 ببر به شهر شعر ها و شورها
 به راه پر ستاره  مي كشاني ام
 فراتر از ستاره مي نشاني ام

 نگاه كن
 من از ستاره سوختم
 لبالب از ستارگان تب شدم
 چو ماهيان سرخ رنگ ساده دل
 ستاره چين بركه هاي شب شدم
 چه دور بود پيش از اين زمين ما
 به اين كبود غرفه هاي آسمان
 كنون به گوش من دوباره مي رسد
 صداي تو
 صداي بال برفي فرشتگان
 نگاه كن كه من كجا رسيده ام
 به كهكشان به بيكران به جاودان

فروغ فرخزاد

اگر ماه بودم ، به هرجا كه بودم
سراغ تو را از خدا مي گرفتم
وگر سنگ بودم، به هرجا كه بودي
سر رهگذار تو جا مي گرفتم .

اگر ماه بودي - به صد ناز - شايد
شبي بر لب بام من مي نشستي
وگر سنگ بودي ، به هرجا كه بودم
مرا مي شكستي ، مرا مي شكستي!

// فريدون مشيري //

تو مثل لاله ي پيش از طلوع دامنه ها/

كه سر به صخره گذارد/

غريبي و پاكي !

تو را ز وحشت طوفان /

به سينه مي فشرم/

عجب سعادت غمناكي !