شعر

وقتي به سان خورشيد
از گوشه اي بر آيي
روشن شود جهاني
وقتي كه تو بيايي

* اَينَ الشُّمُوسُ الطّالِعَةُ؟

كاش ميدانستي…
امروز و هرروز كه مي آيند ومي روند

                               انتظارت را مي كشم…

كاش ميدانستي…
               هروز هر ديروز…
                     هر روز و هر امروز…
                                       هرروز هر فردا….

 انتظار عبسي نيست،.
                          منتظر تو بودن…؟!

مي داني  براي خنده هايت
                                  تابوت سفارش داده ام…؟!

آخر دل ميبرد…؛
         وقتي هم كه دل رفت
                                   نبودن بهتر از بودن……

هيچ ميدانستي كه
              نيايي…!!! رفته ام!!!

خسته ام …خسته ….
تو اگر هم بيايي ..اكنون…!!!

همين حالا…!!!

من رفته ام….رفته….
رفته ي….رفته…. از دست…
 از دست رفته ي …رفته ام!!!!

 

دو چشم منتظر را تا به كي بر آستان خانه مي‏دوزي؟
تو ديگر سايۀ فرزند را بر در نخواهي ديد... نخواهي ديد...
بمان مادر؛ بمان در خانۀ خاموشِ خود؛ مادر...‏

نادر نادرپور

پ.ن: اين عكس را از اينجا ميديدم؛ با اين توضيح كه:
ارنست هاس اين عكس را در سال 1947 به تصوير كشيد. سال‌ها بعد از مرگ ماياكوفسكي، شاعري براي اين عكس شعري سرود:
غمگينم
چونان پيرزني كه
آخرين سربازي كه از جنگ برميگردد
پسرش نيست.
و براي من؛ اين آهنگ در گوشم زمزمه ميشود...
بغض ميشوم از اين تصوير و اين شعر و اين آهنگ...

اي موجِ پر از شور كه بر سنگ سرت خورد
برخيــز! فداي سرت، انگــار نه انگــار

فاضل نظري

موج راز سر به مهري را به دنيا گفت و رفت
با صدف هايي كه بين ساحل و دريا گذاشت

فاضل نظري

تــو كــه دست‏ت به نــوشتـن آشنــاست
دلـــت از جنــسِ دلِ خـستــۀ مـــاســت
دل دريــا رو نوشتي، همه دنيـا رو نوشتي
دل مــا رو بنــويس....دل مــا رو بنــويس

اردلان سرفراز

* براي شنيدن

جامه راه‌راه
پاي‌جامه راه‌راه
ميله‌هاي روبه‌رو
                    راه‌راه

پشتِ سايه‌روشنِ مژه، نگاه
                                    راه‌راه

رويِ شانه‌ها
                 راه‌راهِ تازيانه‌ها

آشيانه‌ها
لانه‌هاي كوچكِ سياه
بي پر و پرنده راه‌راه
گريه‌هاي شور و خنده‌هاي تلخِ گاه‌گاه
                                                  راه‌راه

در ميانِ اين جهانِ راه‌راه
اين هزار راه
                 راه
                       راه

كو؟
      كجاست راه؟

(قيصر امين پور)

دلربايانه دگر بر سر ناز آمده‌اي از دل من چه به جا مانده كه باز آمده‌اي در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ چشم بد دور كه بسيار بساز آمده‌اي بگذر از ناز و برون آي زپيراهن شرم كه عجب تنگ در آغوش نياز آمده‌اي مي بده مي بستان دست بزن پاي بكوب به خرابات نه از بهر نماز آمده‌اي آن‌قدر باش كه من از سر جان برخيزم چون به غمخانه‌ام اي بنده نواز آمده‌اي چون نفس سوختگان مي‌رسي اي باد صبا مي‌توان يافت كزان زلف دراز آمده‌اي چون نگردد دل "صائب" ز تماشاي تو آب؟ كه به رخساره‌ي آيينه گداز آمده‌اي

                                                                                                         صائب تبريزي

خواب رؤياي فراموشي هاست
خواب را دريابم
كه در آن دولت خاموشي هاست...‏

حميد مصدق


پ.ن: اين را هم بخوانيد، بد نيست :)

من اينجا بس دلم تنگ است !
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي‌برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

بسان رَهنورداني كه در افسانه‌ها گويند
گرفته كولبارِ زاد ره بر دوش
فشرده چوبدست خيزران در مشت
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز

(اخوان ثالث)