شعر

آدم‌هاي تنها

آزروهاي كوچكي دارند

شبيه اين‌كه كسي

در خانه را به رويشان باز كند.

طاهره قصدي

باران/ بهانه بود

كه تو/ زير چتر من

تا انتهاي كوچه/ بيايي

و دوستي/ مثل گلي

شكوفه كند/ بر لبانمان!

جواد محقّق

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

باران كه مي بارد
تمام كوچه هاي شهر
پر از فرياد من است
كه مي گويم
من تنها نيستم
تنها، منتظرم
تنها..

كيكاوس ياكيده بانو و آخرين كولي سايه فروش

پ.ن: رونوشت به دوستان تك نفره كه نسبت به آيتم دونفره بودن زير باران، موضع گرفته بودن ;)
ضمنا اين عكس ها رو هم ميتونيد ببينيد، بي ربط نيست. اين و اين و اين و اين
لازم به ذكر هم هست كه همين عكس من رو ياد شعر مژگان عباسلو هم ميندازه كه:
باران/ يا دوش آب/ چه فرقي مي‌كند؟!/ وقتي عاشقي زير هيچ كدام آواز نخواند!

من و تو تا كجا بي چكمه و چتر؟
دو در باران رها، بي چكمه و چتر
يكي از عابران حتا نپرسيد:
چرا تنها، چرا بي چكمه و چتر؟

سيدحبيب نظاري

* براي باران امروز و دو نفره ها

اگر آمدي
خبرم كن
در خانه بمانم
كه از اندوه نميرند
شمعداني هاي منتظر و ماهي هاي حوض
و لبخندي كه بشوق بر لبانم ميبندد،
كه تو بيايي ُ كسي خانه نباشد....

سيدعلي صالحي

همه نشان از نبودنِ تو،
نقاشي هايِ كودكانه ام.

روزهايي كه پا بر شانه ات
از آسمان، ستاره مي چيدم...



دلنوشته ها

پ.ن: دليل آوردن اين پست، ديدن حركتِ وبلاگي اين آدرس بود. نقاشي براي آرميتا رضايي نژاد...
اينجا را هم اگر خواستيد ببينيد...

تمام حجم قفس را شناختيم ، بس است
بيا به تجربه در آسمان پري بزنيم
اگرچه نيت خوبي است زيستن اما
بيا كه دست به تصميم بهتري بزنيم



قيصر امين پوربا تشكر از مسيحِ من براي شعر

خبر خـــير تو از نقـــل رفيقـــــان سخت است

حفظ ِحالات من و طعنـه‌ي آنان سخت است

لحظه‌ي بغـض نـشد حفــظ كنم چشــمم را

در دل ابـــر نگــهـــداري بـــــاران سخت است

كشتي ِ كوچك من هر چه كه محــكم باشد

جَستن از عرصه‌ي هول آور طوفان سخت است

ســاده عاشق شده‌ام ساده‌تر از آن رســوا

شهره‌ي شهر شدن با تو چه آسان... سخت است

اي كه از كوچه‌ي ما مي‌گذري، معشـــوقه!

بي محلي سر اين كوچه دوچندان سخت است

زيـر بــاران كه به من زل بزني خواهي ديد:

فن تشخيص نم از چهره‌ي گريان سخت است

كاظم بهمني

گل به گل، سنگ به سنگ اين دشت،
يادگاران تو اند.
رفته اي اينك و هر سبزه و سنگ،
در تمام در و دشت،
سوگواران تو اند.

              

در دلم آرزوي آمدنت مي ميرد
رفته اي اينك، اما آيا
باز برمي گردي؟
چه تمناي محالي دارم
خنده ام مي گيرد!

حميد مصدق

* براي نه بهمن، تولد حميد مصدق، شاعري كه دوستش دارم.
اين شعرش را هم خيلي دوست دارم كه كاملش را ميتوانيد از اينجا بگيريد.
ضمنا اين عكس رو هم بدم نميومد بيارم.
+ اين عكس هم الان ديدم و به نظرم خيلي خوب بود و حس رفتن رو هم منتقل ميكرد.

چه سرگردان است اين عشق
كه بايد نشاني اش را
از كوچه هاي بن بست گرفت
چه حديثي است عشق
كه نمي پوسد و افسرده نيست
حتي آن هنگام
كه از آسمان به خانه آوار
شود
 احمدرضا احمدي